Een nieuw vriendje...

Naaien zit hier in het bloed. Mijn oma kon het als de beste ( tot haar ogen er te slecht voor werden ) , en mijn mama is ook een getalenteerd naaister. Zij deden/ doen het wel meer volgens de regels van de kunst. Omdat ze lessen volgden.
Ik doe het eerder volgens de regels van de luie mie, de regels van het www en de regels van try and error.
Toen mijn grootmoeder voorgoed haar huis in Frankrijk inruilde voor een stekje dichter bij haar (achter)(klein)kinderen, werd me gevraagd wat ik wilde hebben, uit dat huis. Ik wist het snel ; haar naaimachine!
En jawel, in november kreeg ik het. Een echte Singer, een heel zwaar ding, ik hef me er bijna een breuk aan. Maar zalig om mee te werken. Ik maakte er dit kleedje mee, en het ging vanzelf.
En omdat dat zo vlotjes ging, en het resultaat me zo content maakte, begon ik weer te dromen van een overlock. Veel is niet genoeg, weet je wel ...Ergens in de zomer kreeg ik er al eentje van iemand die hem niet meer gebruikte. Toen was ik blij als een klein kind, maar al snel lukte het me niet meer om hem in te rijgen en veroorzaakte hij meer gefoeter en stress dan iets anders. Een handleiding had ik niet, en was ook niet te vinden op het net. Dus zette ik hem opzij.
Dus, december, en maar dromen van een overlock.
En na december komt januari, de soldenmaand. Ik ging eens kijken of ze hier geen solden deden. En jawel ... na maanden ( eigenlijk zelfs enkele jaren ) , schafte ik me vorig weekend een overlock aan.

In een hoekje vond ik dit nog , een restant van mijn vorige happy-overlock-periode

Het lag al lang geknipt klaar . Te wachten op een fatsoenlijk machien.

Dus zette ik me er gisterenavond aan ... en het werd een raglan T-shirt, zoals ik er al enkele maakte. 

Een uurtje, langer duurde het niet.
Mijn nieuwe machientje, het is mijn vriendje. Voor nu, en voor altijd. Wij gaan nog veel avonden samen doorbrengen, ik voel het "in mijn kleine teen" ...