zondag 24 februari 2013

Mandje Krokantje

Hiervan had ik nog heel veel over.
Zaterdag mochten we op bezoek bij onze reisgezellen. En omdat ze met hun vorige spulletjes zo blij waren, maakte ik een Mandje Krokantje in het leuke tafelkleed.
Maar, uiteraard had ik de werkbeschrijving niet gelezen voordat ik begon te tekenen en te knippen. Ik keek op het patroonblad, knipte een A-deel en een B-deel, en dacht ze aaneen te zetten met een biaislintje ( de stof is te stevig om te keren ).
Toen ik me er zaterdag aan zette, zag ik dat het B-deel eigenlijk de "vulling" is ...
Gelukkig zag ik snel het licht ; ik legde beide delen met de slechte kanten op elkaar, vouwde de "overschot" van het A-deel over het B-deel, en plakte het vast met plakband ( speldjes lukken niet, te stevige stof ). Een stikseltje erover, plakband losprutsen, en klaar is kees. Geen biaislint nodig.
Over de sluiting dacht ik ook eventjes na. Kans op scheuren is reëel met deze stof, dus ging ik voor klittenband. Zo'n zelfklevende die eigenlijk bij het minste lost. Gelukkig hebben we hier steeds pattex in huis ...

De toile-cirée is stevig genoeg , heeft geen derde laag nodig ( het eigenlijke B-deel dus )

Toen ik het knipte, knipte ik ineens een voor onszelf ook een mandje. Ga ik snel maken, want ik word er instant vrolijk van! 

donderdag 21 februari 2013

Meer moet dat niet zijn

Een lief collegaatje was langere tijd afwezig. Maar sinds maandag is ze terug. Eindelijk terug wat "leven" in het klasje naast het mijne. En die collega had eens gevraagd of ik ooit eens een pennenzak voor haar wou maken.
Haar terugkomst, de perfecte gelegenheid voor een klein presentje, nietwaar?
In het laatste stukje van mijn lievelingsstofje. Ook hier en hier gebruikte ik het. En weerom volgens deze handleiding.
Met polkadotjes aan de binnenkant.
Ze werd er helemaal vrolijk van.
Meer moet dat niet zijn, toch?

zondag 17 februari 2013

't Is weer voorbij ...

Het zit er weeral op, het weekje vakantie. Het begon hier nogal traag, en moeizaam. De microben van de laatste weken waren nog niet helemaal weg, ik voelde me niet 100%, en had ook helemaal geen plannen gemaakt voor deze vakantie.
Maar we hebben ons geamuseerd. We brachten heel wat tijd door in de keuken ...
Zelf vetbollen maken ; Lieke had dat op Ketnet gezien, en kon helemaal vertellen hoe het moest. We maakten één klein foutje ; we bebruikten de goedkoopste boter van de Colruyt, en die stijfde niet genoeg op. Vettig boeltje als resultaat, maar de vogeltjes konden het wel smaken ...

We maakten samen een plattekaastaart met speculaas, een receptje in het "bladje van den Aldi". De meisjes vonden ze niet echt lekker, maar het bezoek wel. En ikke ook...
We maakten choco, naar een geheim familiereceptje. Ik heb dat al vier keer geprobeerd, en twee keer lukte het, twee keer kabbelde hij ( en dus niet eetbaar ). Nu, de vijfde keer, is het gelukt.Joepie! Normaal gebruik ik pure chocolade, maar dat vindt Lieke niet zo lekker. Dus probeerde ik het eens met bruine chocolade, en ze vindt hem heerlijk!
En we maakten ook nog een dessertje. Lange vingers overgoten met pudding, en een laagje chocolade erover. Dat laatste ziet er niet zo appetijtelijk uit, maar smaakt wel heerlijk! 
Ik zette een zakje ineen, dat al maanden geknipt lag ( patroontje van haar )
Ik begon aan de speurtocht naar het ideale Lentefeestkleedje voor Lieke
En maakte kussenhoezen voor Ayco's nieuwe kamertje.

Verder maakte ik een cadeautje dat ik nog moet afgeven, en ik maakte een herinneringendoos voor Baby Bas . Die gaf ik samen met een naamstempel en een potje choco af op de babyborrel vanmiddag, maar vergat foto's te trekken. 
't Is weer voorbij, 't is morgen weer werken ...



zaterdag 16 februari 2013

Voor Ayco

Lang geleden maakte ik een kleedje voor Ayco, en blijkbaar heeft ze dat lang kunnen aandoen. En dat maakt me altijd blij ; horen dat zelfgemaakte cadeautjes echt gebruikt en aangedaan worden.

Wanneer ik een tijdje geleden hoorde dat ze een nieuwe kamer kreeg, stelde ik voor dat ik kussenslopen zou maken, om haar bed wat op te smukken. Haar mama en papa gingen graag in op mijn voorstel. Ze bezorgden wat stof ( van de gordijntjes ) , en ik ging aan de slag.
Met mijn nieuw machien en het paspelvoetje dat daarbij zit, meters paspelband, en veel warme gedachten aan dat bijzondere meisje.

Van een stuk stof dat te klein was om tot kussen om te toveren, maakte ik een stoffen mandje, waar kleine prulletjes in kunnen . Mama zal wel speldjes, haarlintjes, juweeltjes vinden om erin op te bergen! 


Ze zijn lekker groot , de slopen.


Woensdag deden we een grote omslag op de post richting Ayco, en wachtten vol spanning tot het afgegeven zou worden. ( Leve de traceerbaarheid van pakketjes! ). Donderdag om 13.15 kreeg Ayco haar pakje.
Ze waren er heel blij mee.
En ik ben blij dat ik een klein stukje kon bijdragen ...
Slaap lekker in je nieuwe kamer, Ayco!

woensdag 13 februari 2013

Chocolade met bollen

Hier in huis geen communie maar wel Lentefeesten. Lieke heeft in mei haar feest. Het zal een echt kinderfeest worden, met pizza's en vriendinnetjes. En geen tralala.
En omdat Lieke veel liever een jongen zou zijn, en liever jongensspeelgoed krijgt, en liefst van al een broek draagt, had ik me er al mentaal op voorbereid dat dat ook op haar feest het geval zou zijn. Want eerst gaan we klimmen op een klimmuur, en dat doe je uiteraard niet met een elegant kleedje.
Tot ik haar twee weken terug vroeg wat ze wil aandoen op haar lentefeest. " Ah, mama, een mooi, zelfgemaakt kleedje natuurlijk." Gevolgd door enkele seconden stilte van mijn kant. Stilte van "eventjes aangenaam verrast ", en  van contentement. Lieke die een zelfgemaakt kleedje vraagt ...
Dus werd het tijd om te beginnen tekenen, knippen, naaien, proberen. We keken in de communieblaadjes, en ze vroeg een wit kleedje. Tja, er zijn natuurlijk grenzen aan mijn contentement. Na het klimmen gaan we in de tuin ravotten, op de trampoline spelen, glijden, schommelen ... Wit is dus geen optie. En dan vroeg ze of ik eens een wit kleedje wil maken als ze mee naar een begrafenis gaat. Want daar moet ze toch gewoon stilzitten. Dat geheel terzijde.
Over het model had ze al wel nagedacht. Bovenaan smal, en een heel brede rok. Eén die zwiert.
Gewoonlijk vertrek ik van het aloude A-lijnjurkje, maar dat patroon is ondertussen te smal. Ik begon dan maar vanaf nul. Voor het bovenstuk tekende ik een goedpassend T-shirt over, met een klein mouwke eraan. De rok werd een cirkelrok. Helemaal gevoerd. En ineengezet met de Singer van ons bonneke en mijn  nieuwste vriendje. Heerlijk werken, zo'n goei gerief.
Het  ging allemaal vlotjes, maar na de eerste pasbeurt bleek dat er heel wat aangepast moest worden. Bovenlijf te lang, en te breed. Met wat kunst-en vliegwerk kortte ik het in, nu lijkt het alsof er een ceintuurtje in zit, best wel mooi. De cirkelrok bleek veel te breed ( ik gebruikte dit patroon, maar was vergeten dat het rokje toen ook belachelijk veel te breed was ) , dus maakte ik er plooien in. Mooi, maar in het definitieve kleed wil ik liever geen plooien denk ik.
Foute sloefkes, ik weet het.... 
De schaduw op de muur is niet echt zoals fotofreaken het graag hebben, maar ik ben zooooooooooooooooooooo blij met het zonnetje ...

En zwieren maar ...

Het papieren patroon heb ik gisteren al wat aangepast, binnenkort volgt de verfijnde versie!

maandag 4 februari 2013

Een nieuw vriendje...

Naaien zit hier in het bloed. Mijn oma kon het als de beste ( tot haar ogen er te slecht voor werden ) , en mijn mama is ook een getalenteerd naaister. Zij deden/ doen het wel meer volgens de regels van de kunst. Omdat ze lessen volgden.
Ik doe het eerder volgens de regels van de luie mie, de regels van het www en de regels van try and error.
Toen mijn grootmoeder voorgoed haar huis in Frankrijk inruilde voor een stekje dichter bij haar (achter)(klein)kinderen, werd me gevraagd wat ik wilde hebben, uit dat huis. Ik wist het snel ; haar naaimachine!
En jawel, in november kreeg ik het. Een echte Singer, een heel zwaar ding, ik hef me er bijna een breuk aan. Maar zalig om mee te werken. Ik maakte er dit kleedje mee, en het ging vanzelf.
En omdat dat zo vlotjes ging, en het resultaat me zo content maakte, begon ik weer te dromen van een overlock. Veel is niet genoeg, weet je wel ...Ergens in de zomer kreeg ik er al eentje van iemand die hem niet meer gebruikte. Toen was ik blij als een klein kind, maar al snel lukte het me niet meer om hem in te rijgen en veroorzaakte hij meer gefoeter en stress dan iets anders. Een handleiding had ik niet, en was ook niet te vinden op het net. Dus zette ik hem opzij.
Dus, december, en maar dromen van een overlock.
En na december komt januari, de soldenmaand. Ik ging eens kijken of ze hier geen solden deden. En jawel ... na maanden ( eigenlijk zelfs enkele jaren ) , schafte ik me vorig weekend een overlock aan.
In een hoekje vond ik dit nog , een restant van mijn vorige happy-overlock-periode
Het lag al lang geknipt klaar . Te wachten op een fatsoenlijk machien.
Dus zette ik me er gisterenavond aan ... en het werd een raglan T-shirt, zoals ik er al enkele maakte. 

Een uurtje, langer duurde het niet.
Mijn nieuwe machientje, het is mijn vriendje. Voor nu, en voor altijd. Wij gaan nog veel avonden samen doorbrengen, ik voel het "in mijn kleine teen" ...